Het HappyHuub Blog
Eigenlijk is het heel simpel, ik voel me alleen. Al ben ik vaak ook best alleen. Ik heb samen met mijn behandelaar veel gesproken over de pup, en hoe dit misschien meer aandacht zou trekken van mensen. Hoe zou ik daar mee om gaan, aangezien het best vervelend kan zijn als mensen weinig met je bezig zijn en dan door een pup ineens wel. Nu is de pup er, en spreek ik eigenlijk nog minder mensen dan eerst…. Iets onverwachts waar ik dus ook niet op voorbereid was. Dat in combinatie met de vermoeidheid van de pup zorgt nogal voor een klap in het gezicht. Klinkt misschien raar maar ik wil gewoon onschuldig wat contact, maar de meeste “nieuwe” mensen die ik leer kennen, vermoeden anders. Het lijkt de laatste tijd wel alsof iedereen afstand neemt. Dat laat je toch aan jezelf twijfelen. Is het dan echt beter dat ik het opgeef? Moet ik maar alleen doorgaan? Aan de pup heb ik op dit vlak natuurlijk nog weinig. Ook ga ik binnenkort werken achter de balie bij een verzorgingstehuis. We beginnen met 2 keer 2 uurtjes om mijn arbeidsvermogen in beeld te brengen. Ik hoop, als dit goed gaat, een plek te vinden waar ik echt pas. Voor het eerst heb ik zoveel te vertellen maar ik krijg het er niet uit. Ik wil slapen, huilen, schreeuwen, knuffelen maar het enige wat ik doe is naar dit scherm staren en vanbinnen een beetje sterven.
Wow, ik kan dit gevoel dus echt niet beschrijven. Ik heb sinds vanochtend al een gek gevoel in mijn buik. Morgen kan ik eindelijk de pup ophalen, het moment dat mijn leven gaat veranderen. 1 jaar geleden had ik nooit kunnen voorspellen wat er allemaal zou gebeuren. De slechte maar ook de goede dingen. Het is duidelijk geworden hoe zwaar mijn leven gaat zijn, maar er is ook hard gewerkt aan een oplossing. Ik krijg hulp met werk en ik krijg een hulphond! Ik realiseerde me dat ik hierdoor in een klap, een “deel” van mijn ziekte kwijt was. In plaats van een stijgende of dalende stemming ben ik in een moment verbeterd. De gedachte dat ik op wil geven of dood wil, doen mij niks meer. Ze zijn natuurlijk nog steeds vervelend en veel aanwezig, maar ze kunnen het niet winnen van de ongelofelijke kans die de pup en de hulp met werk geven. Misschien is het zo logischer: ik ben nog steeds even ziek, maar ik ben in een klap sterker geworden. Gister heb ik verder gekeken naar de documentaire “Een goede dood”. Ik voelde me echt even schuldig, waarom? Omdat Marte in dit geval geen toekomstbeeld meer had en klaar was met vechten. Ik heb nu wel weer een toekomstbeeld en ben nog bereid om te vechten. Ja, ik voelde me er schuldig over dat ik nu wel verder ga en zij niet. Ik zie de toekomst positief in. Zo voelt het niet voor me maar dat maakt me niet uit. Er is een mogelijkheid dat ik kan gaan werken op een tempo dat ik bij kan houden. Er is een mogelijkheid dat ik door de hulphond mijn leven weer terug krijg. Wie weet, kan ik zelfs weer een beetje genieten in de toekomst. Ik kan voor het eerst niet wachten om te ontdekken wat me te wachten staat. En dat zonder gevoel dat het toch fout gaat. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet ineens wonderlijk genezen. Maar ik ga er wel alles aan doen om mijn opties af te speuren om mijn leven zo goed mogelijk te maken. Ik hoop vooral dat ik dadelijk door Happy niet meer zo alleen ben. Ook heb ik besloten mensen te gaan volgen, dit deed ik eerst niet omdat het voelde alsof ik het voor mezelf moest doen. Als ik dan mensen ging volgen, kreeg ik het gevoel dat ik verkeerde aandacht vroeg? Maarja, daar ben ik nu vanaf gestapt. Ik vind het belangrijkste dat ik mensen bereik. Al volg ik 100 duizend mensen en heb ik maar 5 duizend volgers, wat maakt dat uit. Ik wil mensen steunen, hun verhaal aanhoren en mensen bereiken. Hierdoor zag ik ook meteen hoeveel mensen eigenlijk een hulphond hebben en of met de problemen die mij bekend zijn kampen. Ook veel mensen schrijven of praten erover. Ik merk zelfs dat veel mensen waarschijnlijk betere “content” maken dan ik. Ik maak namelijk geen gekke edits of dit of dat. Ik vertel gewoon. Ik merk nu wel dat er een community bestaat rondom mentale problemen en dat het goed voelt om hier meer deel van uit te maken. Dus toen schoot er meteen een idee door mijn hoofd, waarom bestaat er geen dating/ontmoetingsapp voor mensen met mentale problemen. Voor ons is daten moeilijk omdat wij een soort speld in een hooiberg zijn. Wie weet wil ik mensen dichter bij elkaar brengen met dit idee. Een app voor mensen die niet graag uitgaan, of beperkt. Mensen die het vaker zwaar hebben en niet binnen de norm vallen. Een app waarbij dat normaal is. Bedankt voor het aanhoren van mijn blog, wanneer de volgende komt weet ik niet. Ik ben dan met Happy bezig ;)
Man de tijd vliegt. De pup komt nu al over ongeveer 2 weken en ik blijf maar bezig zijn. Ik wil alles perfect hebben voordat hij er is. Alles moet opgeruimd zijn en klaar zodat ik er niet meer aan hoef te denken als hij er is en mij kan focussen op zijn opvoeding. Ik heb ineens een onoverwinnelijke motivatie gekregen. Net zoals vandaag, ik heb de schuur uitgemest (voor een deel dan want man wat staat hij vol), en ik stopte pas toen ik er letterlijk zowat bij neerviel. Ik liep toen in een rechte lijn naar mijn bed en ben gaan slapen. Zo gaat het veel de laatste tijd. Ik put mezelf uit door ontzettend veel te doen, maar dit keer is het oke. Ik heb er een goede reden voor en een geweldige motivatie. Toch was het vanmiddag even zoveel dat ik op wilde geven. Ik kon niet meer en wilde in elkaar zakken, voor het eerst wist ik deze gevoelens te overwinnen door aan mijn pup te denken. Hoe fijn het voor hem zou zijn dat al zijn spulletjes goed liggen en ik alles voor hem kan pakken. Ik lig nog wel in bed met hetzelfde gevoel als eerst. Dat zelfs de gedachte dat ik mijn rolluik open moet maken morgenochtend te veel is. Dit kan je eigenlijk vergelijken met moeite hebben om je ogen open te houden/maken als je moe bent. Je kent het vast als je wakker wordt door je alarm maar je nog zooo lekker lag te slapen. Zo voel ik me dan in het extreem en eigenlijk de hele dag door. Maar soms dus zo erg dat zo iets simpels als mijn rolluik elke dag open moeten maken paniek kan veroorzaken. Het grappige is dat ik dit in stresssituaties zelf vaak niet meer heb. Dan neemt een kracht over die ik zelf heb ingebouwd. Ik stond laatst in de winkel, er was best wat geluid en ik voelde me slecht. Voor mij was een kindje spulletjes op de band aan het leggen maar het lukte niet helemaal. Hij begon zijn spullen aan mij te laten zien en ik ging er leuk in mee en hielp hem. Ik voelde mij eigenlijk slecht en wilde zo snel mogelijk weg uit de winkel, maar door dat kind kickte mijn "adrenaline" in en zorgde ik voor het kind. De rekening hiervan krijg ik achteraf. Maar wat denk je? Ik wordt gezien als een lieve jongen die leuk met kinderen omgaat (en niet mijn stoornissen heeft). Verder is alles wel nog steeds wazig. Ik ben in het moment zelf best goed bij zinnen, maar zodra er iets gebeurt is besef ik mij niet wat. Ik lijk gebeurtenissen nog maar amper op te slaan en weinig besef te hebben van wat er gebeurt om mij heen. Zelfs toen ik zaterdag in de auto zat onderweg naar de pups, had ik niet de realisatie, leuk we zijn op weg naar de pups. Dit wakkert toch weer een angst aan, heb ik geen Alzheimer? Is mijn geheugen niet nu al zo beschadigd door mijn Chronische Depressie? Fijne nacht iedereen, hopelijk kan ik ooit weer uitslapen