De moeilijkste woorden die ik ooit heb moeten uitspreken: "ik heb hulp nodig"

Gek genoeg heeft dit verhaal schrijven mij de meeste moeite gekost. Niet omdat ik niet wist wat ik moest vertellen, of hoe. Maar omdat ik zoveel wil vertellen. Ik wil alles op de perfecte manier vertellen en geen belangrijke dingen overslaan. Toen besloot ik toch maar gewoon te beginnen en er niet teveel bij na te denken. Dus bij deze.

Ik ben Huub Peters, 21 jaar op moment dat ik dit schrijf, en nog niet heel lang geleden zijn we er eindelijk achter gekomen wat er nou allemaal fout gaat bij mij. Ik heb de diagnose: Autisme, ADHD en Chronische Depressie gekregen. Maar hoe begon dit nou allemaal?

Eigenlijk begon dit allemaal al in groep 5/6. Ik realiseerde mij al vrij snel dat ik heel anders in elkaar zat dan de meeste kinderen om mij heen. Ik had veel moeite met het wachten op mijn beurt, ik had de neiging om continu te bewegen en ik kon veel rationeler over bepaalde onderwerpen denken. Dit alles zorgde ervoor dat ik mij een buitenstaander voelde. Echter verborg ik dit vrij snel al, omdat ik ook "normaal" wilde zijn. Door mijn problemen was ik een makkelijk doelwit om gepest te worden, wat dan ook veel gebeurde. Ook conflicten met leerkrachten kwamen vaak voor omdat ze mijn directheid en onkunde in sociale omgang als brutaal ervaarde. Toen ik 10 was had ik er genoeg van en na een pestincident had ik besloten mij van mijn leven te ontnemen. Ik was een fout van de natuur en niemand begreep mij. Toen ik de achterdeur open wilde maken om er een einde aan te maken, sprong mijn hond op me. Hij begon me te likken en te blaffen. Uiteindelijk wist hij me ervan te weerhouden om weg te gaan.

Dit moment heeft mijn denkwijze toentertijd enorm veranderd. Ik besloot dat zelfmoord geen optie was en dat ik al mijn focus ging leggen op het leren "normaal" zijn. Dit was erg moeilijk omdat ik door mijn Autisme ook veel trekjes had. Met mijn tong tegen mijn gehemelte aan gaan, vaak mijn ogen in een ritme knipperen, in een bepaalde volgorde friemelen met mijn linker en rechterhand en nog veel meer. Ik deed er alles aan om deze dingen voor andere te verbergen omdat ik bang was om niet als "normaal" gezien te worden. Thuis was het ook voor mij geen fijne situatie en door conflicten met mijn ouders durfde ik hen ook niet meer in vertrouwen te nemen. Ik stond er alleen voor. Over de volgende jaren leerde ik steeds meer over andere hun gevoelens, reacties en denkwijze. Ik werd wel nog veel gepest omdat ik bepaalde ADHD trekjes en de angst om gepest te worden niet goed kon verbergen. Het werd ook steeds moeilijker om mij tegen mijn depressieve stoornis te verzetten, waardoor alles steeds moeilijker werd. De prikkels van naar school gaan waren eigenlijk al teveel. Tegen de tijd dat ik thuis kwam moest ik naar bed om bij te komen. Hierdoor bleef ik in de 3e zitten.

Toen werd ik ziek. Ik kreeg het norovirus waarna ik een darmschimmel opliep en toen ging mijn lichaam in overdrive. Ik kon vrijwel niks meer eten zonder buikpijn en moest wel 15 keer per dag naar de wc. Hierdoor heb ik 2 jaar bijna alleen maar zelfstudie gedaan wat me gek genoeg vrij goed af ging. Ik kwam erachter dat ik een enorm vermogen had om mijzelf dingen aan te leren. En zonder mensen die mij pestte voelde ik mij ook wat meer op mijn gemak. Ik ontwikkelde een liefde voor Wiskunde die ik snel uitbouwde. Zelfs zo erg dat ik de mensen in mijn klas bijles begon te geven. Echter ging het niet lang daarna mis. Ik deed de 5e gespreid in verband met mijn buikproblemen waar ik ook veel vermoeid door was, het eerste jaar leek me te lukken. Toen ik het tweede jaar in ging, ging het mis. In een korte periode was mijn hond overleden, mijn opa overleden en waren mijn ouders in een vechtscheiding terecht gekomen. Ik kreeg continu ruzie met iedereen en realiseerde mij op een avond dat niemand mij begreep.

Niemand zag dat voor mij de vaatwasser uitruimen al een enorme berg was die ik moest beklimmen. Ze zagen niet hoeveel moeite ik had met "normaal" leven. Ik heb toen een brief geschreven en niet snel daarna zat ik bij de huisarts. Ik zou een psycholoog krijgen. Maar toen kwam kerst, ik zat al niet meer op school en dit was voor mij een enorme druk. Vergis je niet, hoe slechter ik me voel hoe socialer ik wordt. Ik maakte veel grapjes en deed leuk sociaal waardoor iedereen zich geen zorgen maakte. Diezelfde avond raakte ik in paniek omdat ik dood wilde. Ik ben in paniek naar een vriend gerend en hij heeft mij weten te kalmeren. Mijn familie wist uren later pas dat ik überhaupt niet meer boven op bed lag.

Hierna werd ik door de crisisdienst van GGZ-OostBrabant in behandeling genomen. Ze gingen me testen voor Autisme, ADHD en Depressie. Hierna kwamen velen maanden van een diep dal. Veel zelfmoordneigingen en ook pogingen. Ik kon wel eindelijk praten over wie ik was en wat ik voelde. Maar ik had mezelf ondertussen al zoveel aangeleerd dat CGT (cognitieve gedragstherapie) eigenlijk al weinig invloed meer had. Na medicatie en hulp ben ik uiteindelijk 1,5 jaar weer bij de GGZ gestopt. Nu was ik een 20 jarige die dacht genezen te zijn.

Niks minder was waar, mijn depressie was in zwaarte afgenomen waardoor het voor mij voelde alsof hij weg was. Dit was jammer genoeg een illusie. Ik zat in mijn eindexamen jaar VWO. Halverwege het jaar heeft mijn moeder een herseninfarct gehad waardoor zij nu, 1 jaar later, alsnog zeer immobiel aan de linker kant is. Ik haalde mijn examens wel met geweldige cijfers maar dit alles eiste zijn tol. Snel nadat ik mijn lerarenopleiding wiskunde begon ging het weer mis. Ik had mijn klachten van depressie al die tijd gehouden waardoor ik er na 1 jaar ook weer achter kwam, dat ik helemaal niet genezen was. Ik stortte in elkaar.

Nu zitten we hier. Ik heb Autisme, ADHD en Chronische Depressie. Ik krijg binnenkort een hulphond en we zijn bezig om een uitkering aan te vragen. Het is me al teveel om naar de supermarkt te gaan. Ik denk dagelijks, als niet elk uur aan de dood. Mijn leven en toekomst lijken ingestort. Maar ik ben goed in praten en denk een impact te kunnen maken in het begrip rondom mijn mentale stoornissen. Hier ga ik dan ook alles voor geven wat ik heb. Ik wil mensen helpen en een betere omgeving bieden dan ik had. Ik kan nu niet meer terug naar mezelf voor de gek houden, ik weet nu teveel over mezelf.

Het wordt tijd om te gaan accepteren en om te leren gaan met wie ik ben.

Ik ben vast een hele hoop vergeten te vertellen. Ik heb wel geprobeerd om het samen te vatten zodat jullie niet elke belangrijke gebeurtenis hoefde te lezen. Ik heb een hele hoop meegemaakt in deze tijd en wil hier zeker nog dieper op in gaan in mijn video's en blog posts.