Een Stukje Houvast

Eigenlijk is het heel simpel, ik voel me alleen. Al ben ik vaak ook best alleen. Ik heb samen met mijn behandelaar veel gesproken over de pup, en hoe dit misschien meer aandacht zou trekken van mensen. Hoe zou ik daar mee om gaan, aangezien het best vervelend kan zijn als mensen weinig met je bezig zijn en dan door een pup ineens wel. Nu is de pup er, en spreek ik eigenlijk nog minder mensen dan eerst…. Iets onverwachts waar ik dus ook niet op voorbereid was. Dat in combinatie met de vermoeidheid van de pup zorgt nogal voor een klap in het gezicht. Klinkt misschien raar maar ik wil gewoon onschuldig wat contact, maar de meeste “nieuwe” mensen die ik leer kennen, vermoeden anders. Het lijkt de laatste tijd wel alsof iedereen afstand neemt. Dat laat je toch aan jezelf twijfelen. Is het dan echt beter dat ik het opgeef? Moet ik maar alleen doorgaan? Aan de pup heb ik op dit vlak natuurlijk nog weinig. Ook ga ik binnenkort werken achter de balie bij een verzorgingstehuis. We beginnen met 2 keer 2 uurtjes om mijn arbeidsvermogen in beeld te brengen. Ik hoop, als dit goed gaat, een plek te vinden waar ik echt pas. Voor het eerst heb ik zoveel te vertellen maar ik krijg het er niet uit. Ik wil slapen, huilen, schreeuwen, knuffelen maar het enige wat ik doe is naar dit scherm staren en vanbinnen een beetje sterven.

Wow, ik kan dit gevoel dus echt niet beschrijven. Ik heb sinds vanochtend al een gek gevoel in mijn buik. Morgen kan ik eindelijk de pup ophalen, het moment dat mijn leven gaat veranderen. 1 jaar geleden had ik nooit kunnen voorspellen wat er allemaal zou gebeuren. De slechte maar ook de goede dingen. Het is duidelijk geworden hoe zwaar mijn leven gaat zijn, maar er is ook hard gewerkt aan een oplossing. Ik krijg hulp met werk en ik krijg een hulphond! Ik realiseerde me dat ik hierdoor in een klap, een “deel” van mijn ziekte kwijt was. In plaats van een stijgende of dalende stemming ben ik in een moment verbeterd. De gedachte dat ik op wil geven of dood wil, doen mij niks meer. Ze zijn natuurlijk nog steeds vervelend en veel aanwezig, maar ze kunnen het niet winnen van de ongelofelijke kans die de pup en de hulp met werk geven. Misschien is het zo logischer: ik ben nog steeds even ziek, maar ik ben in een klap sterker geworden. Gister heb ik verder gekeken naar de documentaire “Een goede dood”. Ik voelde me echt even schuldig, waarom? Omdat Marte in dit geval geen toekomstbeeld meer had en klaar was met vechten. Ik heb nu wel weer een toekomstbeeld en ben nog bereid om te vechten. Ja, ik voelde me er schuldig over dat ik nu wel verder ga en zij niet. Ik zie de toekomst positief in. Zo voelt het niet voor me maar dat maakt me niet uit. Er is een mogelijkheid dat ik kan gaan werken op een tempo dat ik bij kan houden. Er is een mogelijkheid dat ik door de hulphond mijn leven weer terug krijg. Wie weet, kan ik zelfs weer een beetje genieten in de toekomst. Ik kan voor het eerst niet wachten om te ontdekken wat me te wachten staat. En dat zonder gevoel dat het toch fout gaat. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet ineens wonderlijk genezen. Maar ik ga er wel alles aan doen om mijn opties af te speuren om mijn leven zo goed mogelijk te maken. Ik hoop vooral dat ik dadelijk door Happy niet meer zo alleen ben. Ook heb ik besloten mensen te gaan volgen, dit deed ik eerst niet omdat het voelde alsof ik het voor mezelf moest doen. Als ik dan mensen ging volgen, kreeg ik het gevoel dat ik verkeerde aandacht vroeg? Maarja, daar ben ik nu vanaf gestapt. Ik vind het belangrijkste dat ik mensen bereik. Al volg ik 100 duizend mensen en heb ik maar 5 duizend volgers, wat maakt dat uit. Ik wil mensen steunen, hun verhaal aanhoren en mensen bereiken. Hierdoor zag ik ook meteen hoeveel mensen eigenlijk een hulphond hebben en of met de problemen die mij bekend zijn kampen. Ook veel mensen schrijven of praten erover. Ik merk zelfs dat veel mensen waarschijnlijk betere “content” maken dan ik. Ik maak namelijk geen gekke edits of dit of dat. Ik vertel gewoon. Ik merk nu wel dat er een community bestaat rondom mentale problemen en dat het goed voelt om hier meer deel van uit te maken. Dus toen schoot er meteen een idee door mijn hoofd, waarom bestaat er geen dating/ontmoetingsapp voor mensen met mentale problemen. Voor ons is daten moeilijk omdat wij een soort speld in een hooiberg zijn. Wie weet wil ik mensen dichter bij elkaar brengen met dit idee. Een app voor mensen die niet graag uitgaan, of beperkt. Mensen die het vaker zwaar hebben en niet binnen de norm vallen. Een app waarbij dat normaal is. Bedankt voor het aanhoren van mijn blog, wanneer de volgende komt weet ik niet. Ik ben dan met Happy bezig ;)

Man de tijd vliegt. De pup komt nu al over ongeveer 2 weken en ik blijf maar bezig zijn. Ik wil alles perfect hebben voordat hij er is. Alles moet opgeruimd zijn en klaar zodat ik er niet meer aan hoef te denken als hij er is en mij kan focussen op zijn opvoeding. Ik heb ineens een onoverwinnelijke motivatie gekregen. Net zoals vandaag, ik heb de schuur uitgemest (voor een deel dan want man wat staat hij vol), en ik stopte pas toen ik er letterlijk zowat bij neerviel. Ik liep toen in een rechte lijn naar mijn bed en ben gaan slapen. Zo gaat het veel de laatste tijd. Ik put mezelf uit door ontzettend veel te doen, maar dit keer is het oke. Ik heb er een goede reden voor en een geweldige motivatie. Toch was het vanmiddag even zoveel dat ik op wilde geven. Ik kon niet meer en wilde in elkaar zakken, voor het eerst wist ik deze gevoelens te overwinnen door aan mijn pup te denken. Hoe fijn het voor hem zou zijn dat al zijn spulletjes goed liggen en ik alles voor hem kan pakken. Ik lig nog wel in bed met hetzelfde gevoel als eerst. Dat zelfs de gedachte dat ik mijn rolluik open moet maken morgenochtend te veel is. Dit kan je eigenlijk vergelijken met moeite hebben om je ogen open te houden/maken als je moe bent. Je kent het vast als je wakker wordt door je alarm maar je nog zooo lekker lag te slapen. Zo voel ik me dan in het extreem en eigenlijk de hele dag door. Maar soms dus zo erg dat zo iets simpels als mijn rolluik elke dag open moeten maken paniek kan veroorzaken. Het grappige is dat ik dit in stresssituaties zelf vaak niet meer heb. Dan neemt een kracht over die ik zelf heb ingebouwd. Ik stond laatst in de winkel, er was best wat geluid en ik voelde me slecht. Voor mij was een kindje spulletjes op de band aan het leggen maar het lukte niet helemaal. Hij begon zijn spullen aan mij te laten zien en ik ging er leuk in mee en hielp hem. Ik voelde mij eigenlijk slecht en wilde zo snel mogelijk weg uit de winkel, maar door dat kind kickte mijn "adrenaline" in en zorgde ik voor het kind. De rekening hiervan krijg ik achteraf. Maar wat denk je? Ik wordt gezien als een lieve jongen die leuk met kinderen omgaat (en niet mijn stoornissen heeft). Verder is alles wel nog steeds wazig. Ik ben in het moment zelf best goed bij zinnen, maar zodra er iets gebeurt is besef ik mij niet wat. Ik lijk gebeurtenissen nog maar amper op te slaan en weinig besef te hebben van wat er gebeurt om mij heen. Zelfs toen ik zaterdag in de auto zat onderweg naar de pups, had ik niet de realisatie, leuk we zijn op weg naar de pups. Dit wakkert toch weer een angst aan, heb ik geen Alzheimer? Is mijn geheugen niet nu al zo beschadigd door mijn Chronische Depressie? Fijne nacht iedereen, hopelijk kan ik ooit weer uitslapen

Iets wat ik niet super vaak doe is een leuk blog schrijven. Dat heeft voor mij eigenlijk 2 redenen. Ik voel me vaak niet leuk en mijn leuke kant is in vergelijking met mijn niet leuke kant, ook lang niet zo interessant. Maar vandaag is anders. Er is een gevoel bij me aan het opborrelen dat ik al lang niet meer gevoeld heb, misschien zelfs nog nooit gevoeld heb. Ik heb het gevoel dat er een toekomst bestaat waarin ik besta. Misschien had je nu verwacht, of eerder gehoopt, dat ik zou zeggen een toekomst waarin ik gelukkig ben. Maar calm down cowboy zover is het nog niet. Laten we het stapje voor stapje nemen. Buiten het fantastische nieuws dat ik, met wat geluk, snel een pup krijg. Is er nog iets wat dit heeft doen ontstaan. Ik heb van het UWV een IBA (indicatie banenafspraak) gekregen. Dit houdt in dat ik hulp ga krijgen met werk vinden dat bij mij past, met een zeer laagdrempelige druk. Omdat het desbetreffende bedrijf betaald wordt door het UWV zit er weinig nadeel aan en kost het hen dus niks als ik af moet zeggen. Ja, ik kan dan dus zonder problemen te krijgen afzeggen, kan je het geloven? Dit geeft mij de kans mijn leven op een ander tempo te leven, een tempo waarbij ik mijzelf prettig voel. Iets wat ik nooit gedacht had te kunnen bereiken. Anders gezegd, voor het eerst in mijn leven zie ik een toekomstbeeld voor me, die ik bij ga kunnen houden. Een toekomst waarin ik niet continu met zelfmoord bezig ben omdat elke dag een dag teveel is. Een toekomst waarin ik met mezelf kan leren omgaan en kan accepteren dat voor mij een “saai” leven een “gelukkig” leven kan zijn. Ik zie een kans dat ik geen zelfmoord pleeg, wat ik nooit had durven dromen. Laten we niet te hard van stapel lopen. Mijn leven wordt nog steeds zwaar, en die vervelende en vermoeiende gedachten zal ik blijven houden. Maar misschien is er een kans dat die lijdende kant het waard is omdat er ook een goede kant is. Misschien wel een….. evenwicht. Maar voordat er stabiliteit komt zal er nog enorm veel gestreden moeten worden. Maar die strijd gaat voor het eerst, een fair fight worden.

Ik wil een paar verschillende dingen bespreken. Ten eerste mijn behandelingen die ik op dit moment volg. Dit zijn gesprekken en ondersteuning van Herman en medicatie van mijn psychiater. Ik volgde RTMS maar jammer genoeg door te weinig resultaat blijkt dit niet rendabel. Daar ben ik dus mee gestopt sinds vandaag. Jammer genoeg moest ik nog iets vervelends rondom RTMS ervaren. Er werd een dubbel protocol ingezet waarbij ze de andere kant van je hersenen ook stimuleren op een andere frequentie. Dit ging helemaal mis, ik ervaarde enorm veel pijn en had geen controle meer over mijn emoties. Sindsdien ben ik veranderd. (dit is niet normaal en dus ook zeker geen reden om angst te hebben tegenover RTMS) Ik voel nu een duidelijke afscheiding van mijn rechtvaardigheid, empathie en sociale intelligentie tegenover mijn eigen gevoel. Om bij deze gedachten en gevoelens te komen moet ik nu duidelijk handmatig een switch omzetten. Als ik niet actief mijn rationaliteit benut, kunnen andere mensen mij vrij weinig schelen. Het goede doen kan me zelfs gestolen worden. Dit voelt heel erg vervelend. Ik dacht namelijk dat dit echt deel was van mijn karakter. Maar dit blijkt toch echt aangeleerde gevoelens en gedachtes te zijn. Hierdoor vraag ik mij continu af, wie ben ik? Welke gevoelens zijn wel echt. Welke daden zijn echt Huub. Hierdoor voel ik mijn motivatie instorten. Ik verzorg mezelf slecht, ik drink slecht, ik slaap slecht, ik eet slecht, eigenlijk gaat alles slecht. Het zou me niet verbazen als ik over een week niet eens meer motivatie heb om uit mijn bed te komen. Deze mentale blokkade zet zich dan ook fysiek voort. Ik voel dat mijn ziekte mij langzaam overneemt als een infectie. Ik heb de laatste tijd wat gesprekken gehad over euthanasie. Mijn mening hierover is vrij simpel. Ik wil niet dood, ik wil dat het lijden stopt. Mijn depressie wil me dood. Echter als je op het punt zit waar ik nu met een hoog tempo naartoe ga, verandert alles. Ik heb nu nog motivatie om te leven, ik zet door ondanks tegenslagen en blijf dingen doen, ook al wil ik het niet. Ik hou mezelf bezig omdat ik weet dat het niet goed is om alles door mijn depressie te laten bepalen. Als die motivatie eenmaal op is, zie ik het nut van leven niet meer in. Ik lijd en heb ook geen motivatie om hier iets aan te doen. Als dat te lang doorzet houdt het op. Als ik nadenk over de dood heb ik 2 gevoelens. Het gevoel van verlossing, en angst voor het onbekende, je kan dan niks meer denken of meemaken. Toch als ik er nu over nadenk, heb ik er vrede mee. Als de tijd daar is en ik niet meer kan, zou ik graag omringd door geliefde een einde aan mijn leven willen maken. Ik ben al verscheidene keren bij een euthanasie geweest dus weet wat ik me er bij voor kan stellen. Ergens geeft dat beeld mij rust. Ik in bed, omringd door de mensen die om mij geven, om voor de laatste keer afscheid te nemen. Ik hoop dat als de tijd daar is, iedereen me die verlossing dan ook kan geven. En in kan zien dat het beter is. Laten we hopen dat alles goed komt met de pup. Dan zal die tijd nu nog niet zijn. Ik had bijna alles getypt en toen werd het verwijderd door internet problemen, mijn god, ik wil de muur zo hard slaan dat mijn hand breekt. Een heel sterk gevoel wat ik ook al lang niet meer gevoeld heb.

Vandaag heb ik mij een vrij triest feit beseft. Dit na een samenloop van absurd vervelende omstandigheden, maar dat vertel ik een andere keer wel. Ik wist dat ik mij eenzaam voelde, maar ik wist ook dat ik mensen had die om mij gaven. Ik wist dat mensen anders dachten dan ik, maar ik wist ook dat ik me aan kon passen. Echter voel ik mij niet alleen eenzaam, ik ben ook eenzaam. In een week zie ik gemiddeld alleen mijn moeder en mijn behandelaren. Daarbuiten eigenlijk niemand, gelukkig zie ik soms ook een vriend of vriendin. Daarnaast is er natuurlijk "app" contact. dat is echter op zon laag niveau dat zelfs je oma waarschijnlijk meer berichten krijgt. Dat de kans groot is dat er niemand zoals ik besta wordt groter en groter. Hoe meer ik meemaak en hoe meer professionals ik spreek, hoe meer ik mij besef dat ik een soort "museumstuk" ben. Als ik me nog niet eenzaam genoeg voelde, doe ik dat nu in ieder geval wel. De laatste tijd is nogal een reality check geweest voor me. Ik weet nu dat als het er op aan komt, ik helemaal alleen ben. Iemand waar ik echt op kan steunen, heb ik eigenlijk niet. Iemand waar ik alles mee kan delen, of echt bij terecht kan, heb ik niet. Vandaag was ook zon voorbeeld, ik kreeg de vraag of ik bij iemand terecht kon (er was iets mis gegaan met een behandeling wat ervoor zorgde dat ik geen controle meer over mijn emoties had en alleen maar moest huilen of boos was) en die heb ik niet. Als ik in het ziekenhuis beland, heb ik niemand die ik kan bellen en meteen komt. Wat ik hier heel erg in heb ervaren is het "ik denk aan je" effect. Mensen die zeggen dat ze al maanden weer contact wilde zoeken, maar er niet aan toekwamen. Het ergste vind ik hieraan dat ze het voor zichzelf goed gaan praten. Nee, je hebt iets vervelends gedaan, neem je verantwoordelijkheid en kom niet met excuusjes. Een appje kost 2 seconden, hou jezelf niet voor de gek. Als je het echt zo belangrijk vond had je het wel gedaan. Spijt heb ik wel van de laatste jaren. Als ik terug kon had ik zeker 80% niet gedaan. Mijzelf continu wegcijferen voor een ander. Dingen doen waarvan ik eigenlijk al wist dat die persoon nooit terug zou doen. Alle uren die ik verloren heb aan anderen die nu aan het einde van de streep eigenlijk zinloos waren. Zoveel tijd en moeite die mij uiteindelijk bijna niks opgeleverd hebben. Het gevolg is jammer genoeg niet heel positief, al gaat het mij misschien wel rust geven. Ik geef op. Ja je leest het goed, ik ga het contact met de mensen om mij heen afsluiten. Sommige mensen wil ik wel nog om de zoveel tijd zien, maar meer contact hoef ik niet meer. Ik ben toch eenzaam, dan kan ik maar beter echt eenzaam zijn. Dit geeft mij misschien wel wat rust, op het feit na dat ik niemand heb natuurlijk. Het voordeel aan deze actie? Ik kan niet oneindig meer teleurgesteld worden, ze krijgen de kans namelijk niet meer. Het nadeel is natuurlijk dat ik mezelf niet meer open stel. Ik zal nog minder contact hebben met mensen. mijn hobby van het sociaal zijn zal ook een flinke tik krijgen, weet nog niet wat daar het gevolg van gaat zijn. Ik moet eerlijk toegeven, mijn leven is een steeds grotere teleurstelling. De hoop dat iemand dit leest en mijn gedachten gaat veranderen, is er niet meer. Het is op. Sommige mensen zullen dit misschien lezen en niet begrijpen waar dit vandaan komt. Wat ze verkeerd gedaan hebben etc etc. Ik ga nu een zeer gewaagde opmerking maken. Dat gaan jullie ook nooit begrijpen. Jullie zitten lomp gezegd niet op hetzelfde niveau als ik, wanneer het op die dingen aan komt. Ik zal mij meer gaan proberen te focussen op opruimen, en met HappyHuub. Zodra die hond er is, heb ik ook niemand meer nodig.

Buiten het feit dat ik de titel zeer creatief van mezelf vind, is hij ook nog eens heel erg waar. Ik wil deze blog al een tijdje schrijven maar elke keer komt het er niet van, het kost me veel moeite en energie om dit te doen. Maar nu ga ik er gewoon voor met het beetje energie die ik heb. Jullie zitten vast op het puntje van je stoel, wat betekent - x - = +? Dit heeft te maken met de reactie van jullie op mijn verhaal. Ik besprak met mijn moeder dat zij soms best wel down kon worden als ze de site bekeek. Ze stelde voor om maatregelen te nemen omdat ze zich voor kon stellen dat mensen die diep zitten zich nog slechter voelen als ze mijn site lezen/bekijken. Grappig genoeg kon ze niet verder van de waarheid zitten. Ik heb op dit moment 2 soorten reacties gehad op mijn site. Reacties van mensen die dezelfde gevoelens op een bepaald niveau ervaren, of mensen die deze gevoelens niet ervaren. Van de eerste groep krijg ik niks anders dan bedankjes. Ze bedanken me omdat ik open ben over iets waar zij nog niet open over durven te zijn. Ze bedanken me omdat ze door mij in zien dat ze niet alleen of raar zijn. Door mijn gevoelens te delen stel ik ze gerust. Mensen die al negatief zijn (-) worden door mijn verhaal (-) dus blij (+). Grappig genoeg reageert de groep die niet dezelfde gevoelens ervaart heel anders. Zij worden zowat depressief door wat ik beschrijf. Ze vinden het heel moeilijk om te lezen dat iemand deze gedachtes kan hebben en begrijpen hier weinig van. Ze voelen er zich minder goed door. Grappig hè? De mensen die zich slecht voelen, voelen zich beter door mij, maar de mensen die zich goed voelen, voelen zich slechter door mij. Interessant. Dit laat maar weer eens zien hoe belangrijk het is te luisteren naar de groep die ervaring heeft. Deze uitkomst had ik namelijk van tevoren ook niet verwacht, het is namelijk helemaal niet zo logisch. Toch is het stukje herkenning dus echt ontzettend belangrijk. Dan nog even iets anders. Ik ben ziek, ziek ziek. Ik heb de laatste dagen de halve dag geslapen. Nu ben ik eindelijk zover gekomen dat ik mezelf wat rust gun. Na denk ik zo'n 2,5 week mezelf kapot gewerkt te hebben. De gehele tijd voelde ik dat ik teveel deed, maar ik kon mezelf geen rust gunnen. Nu ik ziek ben kan ik er eindelijk genoegen mee nemen niks te doen. Ik heb mezelf praktisch een breindode modus ingejaagd. Ik heb mezelf zo uitgeput dat ik niks anders meer kan zijn dan een dood iets in een levend lichaam. Als ik geen gedachten kan hebben, kan ik ook geen negatieve gedachten hebben. Ik merk ook dat de hoofdpijn en beroerdheid een deel van de focus naar mijn depressie wegneemt. Dit zorgt dus voor een kleine verlichting van de depressie, echter wordt die gevuld door ziekte. Is dat dan beter? Geen idee, zo voelt het in ieder geval niet. Ik heb een leuk gesprek gehad tijdens een van mijn RTMS behandelingen. Een behandelaar waar ik een goede band mee aan het ontwikkelen ben vind mij een erg interessant geval. Dat ben ik natuurlijk vanuit professioneel vlak gezien ook enorm. Al ben ik natuurlijk sws heel interessant ;). Iets wat ze zei is me bij gebleven, wat ik graag met jullie wil delen. Ik ben iemand die alles over analyseer, om vervolgens mijn analyse te gaan analyseren.

Wanneer verdien je iets wel, en wanneer verdien je iets niet? Hoe rationeel ik ook ben, ik ben voor een ander altijd een stuk aardiger dan voor mijzelf. Als ik iets voor een ander koop ben ik heel makkelijk in het "goed praten" van de aankoop, zelfs als dit om iets grotere bedragen gaat. Als ik denk iemand er blij mee te maken is de keuze voor mij snel gemaakt. Voor een aankoop die voor mijzelf is vind ik dit een stuk lastiger, hier een mooi voorbeeld om te begrijpen hoe dit gaat. Ik was dinsdag even kort in de kringloop omdat er een flinke tijd zat tussen mijn behandeling en de RTMS die ik had. Iedereen die mij kent weet dat ik van vintage en "eigenaardige" spullen hou. Ik scrol dan ook graag door marktplaats. Dat geeft me het gevoel dat ik door de tijd reis. Een kringloop of vintage winkel is voor mij levensecht door marktplaats lopen en vind ik dan ook erg leuk. Uiteraard moet het niet te druk zijn en zijn de prikkels onaangenaam, maar als ik rustig op mijn tempo door de rustige winkel kan struinen is het mij dit waard. Ik kwam kwam dinsdag het masker (links) tegen in de kringloop. Hij sprak mij meteen persoonlijk aan. Hij heeft namelijk een sombere en een blije kant, maar als je goed kijkt zijn beide kanten in mijn ogen somber met een glimlach. Dit past symbolisch natuurlijk goed bij mijn ziektebeeld. Het vervelende? Ik had maandag al een schildpadje (rechts) gekocht. Hou je vast, de kosten hiervoor waren 3 euro. Het masker ging mij 4 euro kosten. Dit was een moeilijke keuze voor mij. Ik kwam het masker vrij snel tegen maar liet hem liggen om verder rond te lopen. Hier kon ik echter alleen niet meer van genieten. Ik liep manisch door de winkel hardop pratend tegen mijzelf. Steeds dezelfde zinnen herhalend. Ik moest rechtvaardigen dat ik het masker verdiende en dat hij genoeg waarde heeft. Alleen het feit dat hij me aan sprak is absoluut niet genoeg. Zelfs de symbolische waarde die hij voor me had gaf weinig doorslag als argument. Ik moest mijzelf overtuigen dat ik dit cadeautje verdiende. Normaal zou dit het enige zijn wat ik moest doen. Alleen omdat ik de dag ervoor al een schildpadje voor mezelf had gekocht was dit een hele andere soort discussie. Ik mag niet teveel geld aan mezelf uitgeven. Ik verdien niet alles wat ik leuk vind. Waarom kijk je op marktplaats of ga je naar een kringloop als dat de kans om iets leuks te vinden vergroot. Je bent verwend, geef een goede reden om jezelf 2 cadeaus te kopen in 2 dagen. Dat het om 7 euro totaal ging was absoluut geen argument. Het gaat erom dat ik al iets heb gekocht wat ik leuk vind, hoe duur dat was maakt niet uit. Behalve als het duur is, dan is het natuurlijk wel een goede reden om jezelf niet teveel te verwennen. Maar ook bij 3 euro is mijn hoofd al bezig alsof ik 100 euro aan mezelf uit heb gegeven. Dit komt van iemand die zonder na te denken voor een ander een cadeautje van 20 euro zou kopen als ik denk dat deze persoon dat misschien kan waarderen. Voor de mensen die denken dat deze discussie vrij normaal is en veel mensen deze ook met zichzelf zouden voeren wil ik graag iets toevoegen. Deze emoties in deze discussie liepen zo hoog op dat ik ergens ben gaan zitten om tegen mezelf te praten. Er is wat veel aan de hand de laatste tijd dus ik was al gespannen. Toen ik eindelijk weer op kon staan nam de emotie het over. Ik wilde daar en op dat moment midden in de kringloop zelfmoord plegen. Als ik een mes had gehad was er niks geweest wat me ervan weerhouden had om hem in mijn hoofd te steken. Voor de mensen die nu denken dat je dan compleet gestoord bent, deze gevoelens zijn zo intens dat jij echt niet nadenkt over de mensen om je heen. Jij ontploft en zal er alles aan doen deze gevoelens te verlichten. Hoe ik er toch nog ben? Ik bleef uit de buurt van "gevaarlijke" spullen en raakte in paniek. Ik liet dit even gebeuren totdat ik de kracht had verzameld om in te grijpen en mezelf in het gezicht te slaan. Als ik mijzelf dit soort kleine dingen niet kan gunnen, dan kan ik ook net zo goed niet meer leven. Dit zijn emoties en is absoluut niet normaal. Ik wist eigenlijk de emoties die een mes tegen mijn keel aan hadden gezet aan te praten het mes te laten zakken. Ik kon de controle weer teruggrijpen en heb het masker snel gekocht. Ik rende nog net niet naar buiten, ben in de auto gestapt en naar een rustige plek gereden. Hier heb ik eigenlijk even zitten wiegen met tranen waarna ik mijn ogen sloot. Ik heb daar bijna een uur doodop gezeten. Dit is een extreem voorbeeld van een probleem die ik heb waar ik echt dagelijks mee worstel. Ik hoop dat je hierdoor inziet dat zelfs hele kleine dingen voor iemand als ik, letterlijk een leven of dood situatie kunnen zijn. Nu ik dit een paar dagen later beschrijf wordt ik alweer onrustig, ik haat hoe ik in elkaar zit, maar ik moet ermee dealen. Zoals ik al vaker heb gezegd, ik heb de energie niet meer mij te schamen voor wie ik ben. En alleen te moeten worstelen met wat ik ervaar.

Poeh, dit blog is natuurlijk om mijn gedachtegang te beschrijven, maar jezus wat vind ik het vervelend zo vaak iets negatiefs te posten. Wat moet ik nog zeggen? Ik ben op, ik wil dood, ik wil opgeven, ik wil niet meer, ik weet niet of ik nog door kan. Ik heb het volgens mij allemaal al een keer gezegd maarja, het is zo. Ik heb veel gepraat binnen het GGZ afgelopen week. En het is niet best. Ik heb met tranen in mijn ogen en verslagen bij het GGZ gezeten. Ik ben een jongen die aan veel van zijn problemen iets kan doen, maar ook aan veel niet. Er is veel onmacht naar problemen die ik ervaar. Mijn depressie komt hier heel erg sterk naar boven. Ook de suïcidaliteit komt heel erg naar boven in gesprekken bij het GGZ. Om eerlijk te zijn voelt dit alles soms ook als uitstel van executie. Misschien pleeg ik over 2 maanden zelfmoord, of over 2 jaar, of 20 jaar. Maar het lijkt erop dat het onvermijdelijk is. Ik probeer bij goede dingen die mij overkomen dan ook altijd te denken: als je zelfmoord had gepleegd, had je dit geweldige nieuws nooit meegemaakt. Hierdoor probeer ik me bewust te maken van de goede dingen in de hoop dat ik deze onthoud als ik zover zou komen. Ik ben op dit moment aan het rennen. Ik ben de hele dag druk bezig met alles wat ik kan vinden. Of het nou mijn kamer opruimen is of in de tuin werken. Ik ben nu ook juist een groot plan voor de tuin in werking aan het zetten als afleiding. Zolang ik bezig blijf worden mijn gevoelens onderdrukt. De seconde dat ik rust neem voel ik mezelf overgenomen worden, kom daar nog maar eens uit. Ik had het er ook over met mijn broer dat dit vaak een vertekend beeld geeft over hoe ik me voel. Ik ben druk, ik praat veel en maak veel grapjes. Echter is dit een opwaartse spiraal omdat dit mijn gevoelens in toom kan houden. Hoe meer grapjes, hoe meer gevoelens die in toom gehouden moeten worden. Maarja zo voelt dat voor je omgeving natuurlijk niet. Ik ervaar op dit moment weinig steun van mijn omgeving. Op sommige momenten omdat er weinig steun geboden wordt, maar op andere momenten ook omdat de steun niet aanvoelt als steun. Ik voel mij steeds meer alleen. Maar ik maak mezelf ook steeds meer alleen. Ik merk dat het moment is gekomen dat ik mezelf isoleer. Dit is natuurlijk niet goed maar ik heb de energie niet om het tegen te gaan. Help... Ik hoop dat ik het uithoud tot de hulppup er is.